Historia Trzebiechowa
Trzebiechów należał do Śląska, a od 1482 roku do Brandenburgii. Pierwszy raz wzmiankowany w 1308 roku, był wsią książęcą, nadaną w 1442 roku rycerskiemu rodowi pochodzenia czeskiego - Troschke. W ich władaniu pozostawał Trzebiechów do 1728 roku, gdy zmarł ostatni z rodu, Konrad Troschke. Jego portret trumienny, przechowywany w międzyrzeckim muzeum, świadczy, że Troschkowie przyjęli obyczajowość szlachty polskiej (w muzeum jest również portret żony Konrada - Lucyny). Do roku 1765 trzebiechowskimi dobrami władał hrabiowski ród von Schwerin, a następnie kupił je hrabia Henryk Reuss. Jego potomkowie, związani blisko z pruskimi sferami rządowymi, piastowali ważne stanowiska - marszałka dworu i ambasadora Prus w Wiedniu. W uznaniu zasług otrzymali tytuł książęcy. W drugiej połowie XVII wieku za zgodą Troschków w Trzebiechowie osiedlili się dość licznie protestanccy uchodźcy ze Śląska, głównie sukiennicy. W 1654 roku wystawiono tutaj tzw. kościół graniczny dla luteran z pogranicza Śląska i Polski. Rozwój sukiennictwa i wzrost liczby mieszkańców sprawił, że Troschkowie podjęli starania o nadanie miejscowości praw miejskich. W 1707 roku król pruski wyraził na to zgodę. Wdzięczność właścicieli wyraziła się w zmianie nazwy Trzebiechowa na Friedrichshuld (Fryderykowa Łaska). Nowa nazwa nie przyjęła się jednak i wkrótce przywrócono dawną. Rozwój przemysłu włókienniczego w Sulechowie i innych miastach spowodował upadek sukiennictwa, także w Trzebiechowie, który w 1860 roku stał się ponownie wsią. W układzie przestrzennym Trzebiechowa dadzą się wyróżnić trzy człony, posiadające odrębną proweniencję. Częścią najstarszą jest owalnicowa wieś ze stawem na placu, czytelna w północno-zachodnim sektorze miasteczka (ul. Sulechowska). Drugim w chronologicznej kolejności jest zespół pałacowo-parkowy, ukształtowany w okresie od XIII do XIX wieku. Elementem dominującym w dzisiejszym układzie miasteczka jest ulica (Lipowa) wytyczona po przyznaniu miejscowości praw miejskich, przeprowadzona od kościoła do pałacu. Zgodnie z zasadą barokowego kształtowania przestrzeni, stanowi ona oś założenia, którego północny kraniec zamyka główne wejście do pałacu, południowy zaś wieża kościelna. W środkowej partii poszerzona ulica tworzy wydłużony plac.